Vingerspellen

Ik raakte via verschillende weblogs geïnteresseerd in het vingerspellen van het alfabet. Vingerspellen is een onderdeel van de gebarentaal voor doven. Als je bijvoorbeeld een specifieke naam moet overbrengen, spel je het woord letter voor letter met je vingers. Je hebt dus één handgebaar voor bloem, maar voor de naam van de roos heb je vier vingergebaren nodig: de vier letters van het woord roos. Binnen een gebarentaal heb je af en toe het vingerspellen nodig. Een ander voorbeeld: voor het woord straatnaam is een gebaar, maar voor een specifieke straatnaam moet je een beroep doen op het vingerspellen.

Voor elke letter van het alfabet bestaat een vingergebaar. Nu zou je denken dat volken die hetzelfde alfabet gebruiken ook dezelfde vingergebaren hebben voor elke letter van het alfabet. Daar ging ik althans vanuit, maar dat was naïef. Het is nog erger: de Britten spellen anders met hun vingers dan de Amerikanen, terwijl horenden uit beide landen dezelfde taal spreken en in hetzelfde alfabet schrijven. De Britse doven kunnen in gesprekken met de Amerikanen dus niet terugvallen op het vingerspellen. Het Amerikaanse vingerspellen is namelijk afgeleid van het Franse systeem. De Britten gebruiken hun eigen vingertaal en zelfs twee handen voor elke letter. Als een Britse dove zich wil voorstellen aan een Amerikaanse dove zit er dus niks anders op dan de naam gewoon op te schrijven. Voor een Fransman is het makkelijker om met Amerikanen te spreken.




Rosa Spier @ 12:26 | link |