Encyclopedie bij het oud papier
Afgelopen weekeinde was de jaarlijkse Uitmarkt: twee dagen lang voorproeven van wat Amsterdam qua cultuur het komende seizoen te wachten staat. De moeite waard leek me en omdat het meeste op loopafstand van mijn voordeur plaatsvond, mengde ik mij onder het cultuurminnende publiek. Er was veel te zien, horen, proeven en te lezen ook.
Op de voor autoverkeer afgesloten Piet Heinkade was een lange stoet van kraampjes met boeken, folders, CD's en andere hebbedingen. Halverwege kwam ik een goede vriendin tegen, haar net-een-jaar-oude dochtertje voortduwend in de wandelwagen. Grappig te merken dat een enkele kraampjesman/-vrouw me blijkbaar automatisch als 'vader van' inschatte. We lieten het maar zo en praatten over van alles en nog wat, ook over vriendins voorgenomen verhuizing de stad uit. Nu ja, de stad uit: ik vind dat ze daar in het zuiden van Zuidoost, onder de rook van Abcoude eigenlijk al lang 'de stad uit' zijn, maar administratief valt het inderdaad nog onder de hoofdstad. Het huis moest weliswaar nog verkocht en het nieuwe was nog niet eens uitgekozen, laat staan aangekocht, maar ze waren toch al voorzichtig begonnen met pakken. 'Een opgeruimd huis verkoopt sneller', had de makelaar gemeend. Bij het pakken kom je zoals gewoonlijk van alles tegen dat de verhuizing beter niet meemaakt en de recycling inkan, zei ze. Oude schoolspullen bijvoorbeeld en een encyclopedie. 'Ja, ja,' beaamde ik, 'dat soort informatie is tegenwoordig allemaal op internet vinden…'

Afscheid genomen hebbend en terugslenterend naar huis, zag ik in gedachten die encyclopedie bij het oud papier liggen. Volkomen terecht natuurlijk: had niet het gezaghebbende Nature in 2005 al bericht dat de gratis te raadplegen Wikipedia vrijwel net zo betrouwbaar was als de 'traditionele' Brittanica (wat overigens later heftig werd bestreden door de uitgever van laatstgenoemde). Maar toch… Een encyclopedie bij het oud papier!! Ik heb verzuimd te vragen om wat voor een het ging, maar eigenlijk doet dat er ook niet toe. De ouderen onder u weten het ongetwijfeld nog: in vroeger dagen had je encyclopedieverkopers: mannen - zelden of nooit vrouwen - die hun brood verdienden met het, doorgaans op provisiebasis, verkopen van kloeke 10-, 15- tot wel 20-delige encyclopedieën. Prachtige, gebonden boekwerken, verlucht met een veelheid aan gekleurde illustraties. Je moest het wel erg slecht met je schoolgaande kinderen voor hebben, wilde je hen niet het familiebezit van zo'n encyclopedie gunnen. Het kostte een hoop, tot wel de tegenwaarde van een leuke tweedehands auto, maar je kreeg er veel voor terug: jarenlang lees- en studieplezier en een hoop algemene ontwikkeling, waar je later misschien nog wel eens een pubquiz mee zou kunnen winnen. Mijn moeder heeft nog steeds een twintigdelige Winkler Prins op de planken staan, betaald in een veelvoud van twintig maandtermijnen. Moet ik het haar zeggen? Dat ie eigenlijk de prullenbak inkan???? Ach, ze wil al lang niet meer verhuizen en internet kent ze slechts van horen zeggen.

Maar ikzelf, wat moet ik doen met die voorloper ervan, de vijfdelige WP, gekregen van pa toe die met de nieuwe bij de P was aanbeland? Ik moet een dezer dagen mijn eigen boeken nog verhuizen, van A naar A, dus ook dan te besluiten: mee of niet. Bij het oud papier gaat echter niet lukken, weet ik nu al. Het is onzin natuurlijk, maar toch…
Paul @ 14:42 | link |