Chemokar

Ik ga over twee weken verhuizen. Behalve mijn huisraad neem ik ook mijn draadloze internetverbinding mee. Daarom berichtte ik KPN vorige week via een onlineformulier dat ik ging verhuizen en op welke dag. Wat schetste mijn verbazing: afgelopen zaterdag had ik plotseling geen verbinding meer.

Klopt, zei de aardige man van de storingsdienst van KPN. We hebben uw ADSL aansluiting al afgesloten. Ah, zei ik, dan kan ik dus op mijn nieuwe adres internetten. Ga ik toch gewoon met mijn laptop tussen de verfemmers zitten. Nee, zei de man, daar is het nog niet aangesloten. Terugdraaien die verhuizing dan maar. Oh nee, zei de man, dan komt het echt nooit meer goed.

Een mens kan best zonder internet. Het kost allemaal gewoon meer tijd. Net zoals wassen met de hand meer tijd kost dan wassen in de wasmachine. Je moet de telefoongids weer pakken of zelf langsgaan bij de winkel. Zo erg is dat toch niet. Dat deden we tien jaar geleden ook.

Maar dan. Ik belde met de gemeente en vroeg waar ik de chemokar kon vinden voor mijn chemische afval. Dan moet u op internet kijken, zei de mevrouw. Ik heb geen internet, zei ik. Ik kan u niet helpen, zei ze, het staat namelijk op internet. Kunt u dan voor mij op internet kijken, vroeg ik. Diepe zucht aan de andere kant van de lijn. Sorry, daar kunnen we niet aan beginnen.

Jeanine Reuver
Rosa Spier @ 11:18 | link |