Zeepraat
Twee weken geleden vertrokken Margreet en ik met de Noorderzon, naar Zeeland. Met excuses voor de enigszins melige woordspeling, maar de Noorderzon is een Dufour 2800, een zeiljacht(je) volgens de specificaties geschikt voor kustreizen (wist u overigens dat de zon wel degelijk in het noorden kan staan? Op het zuidelijk halfrond gebeurt het elke middag).
We gingen via het Noordzeekanaal naar IJmuiden en de volgende dag naar buiten, de Noordzee op weg. En toen deed de motor het opeens niet meer. 'Je had toch een zeiljachtje?' denkt u mogelijk. Jazeker, maar het is niet aan te raden een haven binnen te zeilen, zeker niet redelijk drukke havens als die van IJmuiden of Scheveningen.

Op zee was de motor niet te repareren: hulp nodig dus… Hoe communiceer je dat aan de buitenwereld, technisch gezien? Je zou je mobieltje kunnen proberen, maar ver uit de kust ben je natuurlijk buiten bereik van enig netwerk. Tenzij je een peperdure satelliettelefoon hebt, met een bijbehorend peperduur abonnement: die doen het over de hele wereld (www.inmarsat.com). Maar voor een modale Dufour 2800 zeiler is zo'n communicatiemiddel doorgaans te prijzig.

Voor echte noodgevallen heeft de zeezeiler een hele set van vuurpijlen en handfakkels aan boord. Zo'n vuurpijl gaat driehonderd meter de lucht in om vervolgens een enorme oranje gloed te verspreiden die in de wijde omtrek duidelijk maakt dat er een schip in nood verkeert. Leuk natuurlijk voor de Scheveningse badgasten, maar voor onze situatie toch wel erg rigoureus. De ongetwijfeld snel op ons af komende reddingsmannen en –vrouwen zouden het ons zeker niet in dank afnemen. Vuurpijlen gebruik je alleen in echte noodgevallen en pas als andere communicatiemiddelen falen.

Seinvlaggen worden van oudsher door scheepsbemanningen op zee gebruikt om met elkaar te kunnen communiceren. Internationaal zijn er afspraken gemaakt over de betekenis van allerlei vlagvormen: zo betekent een witte vlag met een liggende rode ruit erin (zie ook www.cs.rug.nl/~peter/Zeilen/Seinvlaggen/index.html of http://nl.wikipedia.org/wiki/Seinvlaggen) 'Ik ben ontredderd, maak verbinding met mij'. Afgezien ervan dat deze vlag toch niet helemaal onze lading dekte, heb ik zo'n ouderwetse set vlaggen niet aan boord en bovendien waren er weinig schepen in de buurt om eventueel mijn vlaggetje te kunnen opmerken.

Hét communicatiemiddel op zee (ook op de binnenwateren overigens) is al lange tijd, en nog steeds, de marifoon: een soort van kortegolf zender. Omdat het een zender is, moet je een diploma hebben om hem te mogen gebruiken. Sterker nog: zonder zo'n diploma mag je zo'n ding niet eens aan boord hebben.
Dankzij de marifoon konden we de verkeerscentrale van Scheveningen op de hoogte stellen van onze motorpech. De suggestie een sleepboot op ons af te sturen sloegen we vriendelijk maar resoluut af: die vragen een godsvermogen voor hun diensten en zo hulpbehoevend voelden wij ons nu ook weer niet. Communicatie via een marifoon is erg open, in die zin dat iedereen die een marifoon heeft het hele gesprek kan meeluisteren. In ons geval bleek dat zo zijn voordelen te hebben. Een ander zeiljacht dat net naar binnen voer, hoorde ons en bood spontaan aan ons naar binnen te slepen. Grappig genoeg bleek de bemanning ervan bekenden te zijn die we al enige tijd niet meer hadden gezien of gesproken. Er viel dus nog een hoop 'bij' te communiceren, maar dat deden we later, in 'de Zoute zoen', een uitstekend visrestaurant aan de Oude haven.
Paul @ 15:46 | link |